Ο Άκης Πετρετζίκης μιλάει στο Down Town..Διαβάστε τι είπε

«Μάλλον οι σχέσεις μου κρατούσαν λιγότερο απ’ όσο έπρεπε»

Το ραντεβού μας είχε οριστεί για την Πέμπτη, στις 9.00 το βράδυ, στα Εξάρχεια. Μας πήρε γύρω στα δέκα λεπτά για να αποφασίσουμε πού θα γίνει η συνέντευξη, λόγω «τεχνικού προβλήματος» – που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ο κόσμος που τον σταματούσε για να του μιλήσει και καμιά πενηνταριά πιτσιρίκια, με τις πιτζάμες τους, τα οποία είχαν κρεμαστεί –στην κυριολεξία– από μπαλκόνια και παράθυρα ουρλιάζοντας «Ο Άκης, ο Άκης!». Τελικά, καθίσαμε μες στο αυτοκίνητό μου, παρατημένο κάπου στη Μαυρομιχάλη. Άναψε τσιγάρο – «έτοιμος» μου είπε.

Από μικρός ήθελες να γίνεις chef;
Ναι, πάντα μου άρεσε να ανακατεύομαι στην κουζίνα της μητέρας μου. Θυμάμαι ότι το πρώτο φαγητό που έφτιαξα ήταν κολοκυθοκεφτέδες, στα 13 μου. Η μαγειρική είναι μεγάλη αγάπη.

Τα παιδικά σου χρόνια πώς ήταν;
Μια χαρά. Μεγάλωσα στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης και πήγα σχολείο στα Κάστρα. Δεν μπορώ να πω πως ήμουν άριστος μαθητής, μάλλον μέτριος ήμουν. Και πολύ ζωηρός.

Έκανες καμία εφηβική τρέλα;
Α, στην εφηβεία ήμουν κλασικός «κάγκουρας». Με το μηχανάκι μου, τα σκουλαρίκια μου, το μαλλί φράχτη. Οι κοπάνες πήγαιναν σύννεφο.

Γιατί σπούδασες λογιστικά;
Η μητέρα μου επέμενε. Ήθελε οπωσδήποτε να τελειώσω πρώτα μία σχολή και μετά να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο. Μετά, στα 24 μου, έφυγα για την Αγγλία.

Πώς είναι για έναν 24χρονο να τα παρατάει όλα για να πάει σε ένα μέρος άγνωστο, όπου δεν ξέρει κανέναν;
Πολύ δύσκολα, φίλε μου. Με ώθησε ο chef μιας ιρλανδέζικης pub όπου δούλευα, στο Μοναστηράκι. Όλο μου έλεγε: «Πήγαινε στο Λονδίνο, φύγε από δω». Θυμάμαι πως, επειδή δεν είχα λεφτά, έκλεισα εισιτήριο με 45 ευρώ – φυσικά, όχι για το Λονδίνο, αλλά για μια πόλη πιο έξω, το Λούτον. Μάζεψα όλα μου τα πράγματα σε δύο βαλίτσες, αλλά, όταν πήγα στο Ελευθέριος Βενιζέλος και έκανα check in στις αποσκευές, μου είπαν πως έπρεπε να πληρώσω 650 ευρώ επιπλέον, γιατί είχαν υπερβεί το όριο βάρους. Πήγα, λοιπόν, στις τουαλέτες του αεροδρομίου και άρχισα να πετάω τα ρούχα μου στα σκουπίδια. Τα μόνα που κράτησα ήταν τα μαχαίρια μου, μερικές στολές μαγειρικής, τα εσώρουχά μου και δύο αλλαξιές. Την ώρα που έφευγα, έβλεπα κάτι γυφτάκια να πηγαίνουν, να παίρνουν τα ρούχα μου και να τα φοράνε. Θύμωνα, αλλά τι να έκανα; Δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο...

Δουλειά και πάλι δουλειά. Προσωπικό χρόνο δεν είχες;
Όχι. Τα τελευταία δυόμισι χρόνια δεν έχω κοπέλα, λόγω δουλειάς. Σκέψου ότι όταν ήμουν στο Λονδίνο έκανα δύο δουλειές: Μία στο ξενοδοχείο και άλλη μία ως ιδιωτικός chef σε κάποια σπίτια, όπου είχα την επιμέλεια των μενού που ήθελαν. Υπήρχαν μέρες που δεν κοιμόμουν καν.

Δεν σου έλειψε η συντροφικότητα;
Όχι, γιατί είχα στόχους και μου άρεσε που εξελισσόμουν τόσο πολύ πάνω στη δουλειά μου. Άλλο όμως η σχέση και άλλο οι κοπέλες γενικότερα.

Δηλαδή δεν έκανες μακροχρόνιες σχέσεις;
Όχι. Μάλλον οι σχέσεις μου κρατούσαν λιγότερο απ’ όσο έπρεπε. (γελάει)

Τώρα, που έχεις βγει από το παιχνίδι, δεν θα ήθελες να το αλλάξεις αυτό;
Ναι. Μου αρέσουν πολύ οι σχέσεις, είμαι λίγο «αγκαλίτσας». (γελάει) Θέλω να γυρνάω σπίτι, να είναι η κοπέλα μου με την πιτζαμούλα της, να βλέπουμε ταινίες. Είμαι πολύ συναισθηματικός. Μου αρέσουν τα ζεστά και τρυφερά πράγματα.

Σήμερα που είσαι αναγνωρίσιμος, έχεις μεγαλύτερη επιτυχία στις γυναίκες;
Α, ναι, η αλλαγή σε αυτό τον τομέα είναι εντυπωσιακή. Πριν από λίγο καιρό δεν είχα πολλές επιτυχίες με τις γυναίκες, ενώ τώρα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Το μεγάλο μπαμ έγινε στο Facebook, με τα εκατοντάδες μηνύματα. (γελάει)

Και γιατί εκπλήσσεσαι ; Δεν θεωρείς τον εαυτό σου ωραίο;
Όχι. Σίγουρα δεν είμαι ο ωραίος γκόμενος – είμαι ένα νορμάλ παιδί. Δηλαδή, όταν κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, δεν βλέπω έναν κούκλο. Βλέπω έναν κανονικό άνθρωπο.

Οικογένεια θα ήθελες να κάνεις;
Όχι ακόμη, αλλά μέχρι τα 30 μου, ναι, θα ήθελα να έχω οικογένεια. Να έχω τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και μια καλή καριέρα στη μαγειρική.

Τι θα κάνεις τα χρήματα που κέρδισες από το Master Chef;

«Καταρχήν, δεν τα έχω πάρει ακόμη. Το συμβόλαιο που υπογράψαμε με την παραγωγή λέει πως θα τα εισπράξω σε περίπου ένα χρόνο. Και δεν θα είναι 50.000 ευρώ – με τους φόρους βγαίνει γύρω στις 38.000 και, επειδή τα χρήματα θα τα μοιραστώ με τον Μιχάλη, τελικά θα πάρω γύρω στα 19.000 ευρώ. Αφαίρεσε το ταξίδι που θα κάνουμε με τον Μιχάλη και την έξοδο στα μπουζούκια για τους φίλους μου… Άσ’ τα, ούτε ένα ευρώ δεν θα μου μείνει πάλι. Αλλά και ολόκληρο το ποσό να είχα στην τσέπη μου, αυτή τη στιγμή δεν θα μου πρόσφερε κάτι».

Όσο διαρκούσε το παιχνίδι, ξέσπασε ένας σάλος γύρω από το πρόσωπό σου. Πολλοί έλεγαν ότι είσαι επαγγελματίας chef.

«Ναι, με γονάτισαν κανονικά. Έλεγαν ότι δούλευα σε πεντάστερο ξενοδοχείο στο Λονδίνο – αλλά δεν ήμουν ο μόνος. Οι μισοί και παραπάνω παίκτες δούλευαν σε πεντάστερο ξενοδοχείο, όμως δεν είπαν κάτι για κείνους. Κατά τα άλλα, και ένα παιδάκι που πηγαίνει ακόμα σε σχολή μαγειρικής, όταν το ρωτάνε τι δουλειά κάνει, απαντά: “Είμαι chef”. Όμως ο chef ενός εστιατορίου ονομάζεται executive chef. Καταλαβαίνεις τη διαφορά; Ακόμη και πως ήμουν εκπαιδευτής μαγείρων έλεγαν. Παναγία μου!».

Διάβασε περισσότερα στο DownTown που κυκλοφορεί.